Το άρθρο διερευνά την προσέγγιση του Ανοικτού Διαλόγου στην αντιμετώπιση της οξείας ψύχωσης, εστιάζοντας στις «ποιητικές» και «μικροπολιτικές» διαστάσεις της. Η προσέγγιση αυτή βασίζεται σε άμεση, συνεχόμενη και συλλογική φροντίδα, με συμμετοχή της οικογένειας και του κοινωνικού δικτύου του ατόμου, εντός μιας πολυφωνικής και διαλογικής διαδικασίας. Οι συγγραφείς τονίζουν ότι η θεραπευτική αλλαγή δεν είναι αποτέλεσμα άμεσης θεραπευτικής τεχνικής, αλλά προκύπτει από τη δυναμική και την ηθική της σχέσης, μέσα από τον χώρο του διαλόγου και της αναγνώρισης. Αναδεικνύεται η σημασία του να δημιουργείται χώρος για διαφορετικές φωνές και αφηγήσεις, χωρίς προσπάθεια εξήγησης ή ερμηνείας της ψύχωσης με παθολογικούς όρους. Η μικροπολιτική του Ανοικτού Διαλόγου αφορά την ανακατανομή της εξουσίας, τη ρήξη με ιατροκεντρικά μοντέλα και την αποκατάσταση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας μέσω της ενσυναίσθησης και της παρουσίας.